Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Moriatur, inquit. Quid nunc honeste dicit? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Ut aliquid scire se gaudeant? Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros.

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Duo Reges: constructio interrete. Velut ego nunc moveor. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.

Inquit, dasne adolescenti veniam?

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Qui est in parvis malis. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Immo videri fortasse.